Συγγνώμη αλλά δεν θα μπορέσω να κάνω αυτή τη κριτική με προτάσεις καθώς πρέπει. Με πνίγει το δίκιο, με πνίγει η αγανάκτηση. Πρώτα να πω ότι αγαπάω Rowan Atkinson, μεγάλος φαν του Mr.Bean, και ξετρελαμένος με το πρώτο Johnny English. Γαμώτο, τι στο καλό πήγε λάθος στο Johnny English 2; Η ταινία είναι τόσο "παγωμένη". Δεν είναι "παγωμένη" σαν κωμωδία που δεν σου προσφέρει γέλιο, είναι σαν ταινία συνολικά. Σε αυτό ρόλο έπαιζε και η μουσική, ίσως ορισμένες φορές και η έλλειψη της, που έντυνε τις σκηνές. Ήταν μία μουσική τόσο ανιαρή και ουδέτερη που σε συνδυασμό με τις ηθοποιίες οι οποίες δεν είχαν καθόλου νεύρο έκαναν τη ταινία όχι μόνο βαρετή, αλλά σε σημείο να μην μπορείς να τη δεις. Προσπαθεί να σου προσφέρει γέλιο τόσο μηχανικά που το μόνο που καταφέρνει είναι να μένεις με μια παγωμένη έκφραση σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, αν δεις βέβαια ολόκληρη τη ταινία, γιατί εγώ δεν μπόρεσα, τη έβγαλα στη μέση. Είναι η πρώτη φορά που βγάζω ταινία στη μέση. Δεν είναι ότι δεν έχει όλα αυτά τα "χαζά" αστεία που αγαπήσαμε στον Atkinson όλα αυτά τα χρόνια. Είναι ότι σχεδόν τα πάντα σε αυτή τη ταινία κάνουν τα αστεία του Atkinson να φαίνονται τόσο ψύχρα, τα ίδια αστεία που όλα αυτά τα χρόνια σε έκαναν και γελάς.
Δεν ξέρω τι πήγε λάθος, ίσως τα πάντα πήγαν λάθος. Πολύ κατώτερη των περιστάσεων, πολύ κατώτερη από το πρώτο Johnny English. Αν είσαι fan του Rowan Atkinson δείτε την μόνο και μόνο για να καταλάβετε πόσο εύκολο είναι τελικά να μένεις συνέχεια με μία παγωμένη έκφραση πάνω στα αστεία με τα οποία γέλαγες όλο αυτά τα χρόνια. Αν πάλι δεν σας αρέσει έτσι κι αλλιώς το στυλ του και τα αστεία του, απλά αγνοήστε την.
3/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου