Μετά από ένα ατύχημα, η γυναίκα στο αμάξι παθαίνει αμνησία. Αυτή και μια ταλαντούχα νέα ηθοποιός ψάχνουν να βρουν στοιχεία που θα οδηγήσουν στο να επιστρέψει η μνήμη της. Όμως τίποτα δεν είναι στα όρια του λογικής.Ο David Lynch κάνει αυτό που θέλει να κάνει. Να σε μπερδέψει. Δημιουργεί μια ταινία χωρίς να ξέρεις τι είναι πραγματικότητα και τι όχι, και πιθανότατα δεν πρόκειται να το καταλάβεις ποτέ. Μετά από το πρώτο μισό της ταινίας, ο Lynch αποφασίζει να σ' τα αλλάξει όλα. "Συγχαρητήρια, μόλις σε έκανα να μπερδευτείς" λέει από μέσα του. Και κακά τα ψέματα έτσι είναι. Με μια αριστουργηματικά μουσική φέρνει σε πρώτο πλάνο το μυστήριο και το αίσθημα του "είμαι χαμένος σε μία κατάσταση" και καταφέρνει να συνδυάσει πολύ ωραία τη μουσική με τη ταινία. Το 2ωρο και κάτι παραπάνω της ταινίας κυλάει αρκετά ευχάριστα χωρίς να κουράζει πράγμα λίγο δύσκολο αφού μετά από ένα σημείο χάνεις αυγά και πασχάλια. Αν η ταινία ήταν λίγο (εντάξει, πολύ) πιο κατανοητή θα μιλούσαμε για αριστούργημα. Όμως δεν είναι, αφού δεν είναι δυνατόν να βγάλεις ένα ορθό νόημα. Εξάλλου θα ήταν παράλογο να βγάλεις ορθό νόημα αφού κάτι τέτοιο ούτε ο Lynch δεν το ζητάει. Αντίθετα, ζητάει το ακριβώς αντίθετο.
Είναι πάντα καλό να βλέπουμε σκηνοθέτες να προσεγγίζουν τις ταινίες τους με τελείως δικές τους διαφορετικές οπτικές γωνίες. Το αν θα σου αρέσουν οι ταινίες τους είναι καθαρά θέμα γούστου. Ο Lynch ανήκει σίγουρα σε αυτούς. Αξίζει να τη δεις, απλά για να παρακολουθήσεις κάτι το εντελώς διαφορετικό. Ναι, χωρίς νόημα, αλλά δεν πειράζει.
6/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου