Ένα σαξοφωνίστας μετά από ένα πάρτι δολοφονεί τη γυναίκα του μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Ενώ ο άντρας βρίσκεται στη φυλακή, "μεταμορφώνεται" σε έναν άλλον άντρα, συγκεκριμένα σε ένα μηχανικό, που ζει μια άλλη ζωή.
Από την ίδια την υπόθεση καταλαβαίνουμε ότι η ταινία "δεν πάει καλά", δεν κυριαρχεί η λογική. Στο σενάριο και στη σκηνοθεσία του Lynch δεν υπάρχει πραγματικότητα, δεν υπάρχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Το μόνο που υπάρχει είναι σκηνές που διαδοχικά δεν βγάζουν νόημα αλλά αν τις "αλλάξεις θέση", πάνε να βγάλουν κάποιο νόημα, αλλά και πάλι δεν βγάζουν. Λοιπόν, αυτός είναι ο Lynch. Το Lost Highway είναι ένας παραλογικός εφιάλτης, με τις σκηνές να έχουν τη σειρά με τις οποίες τις σκέφτηκε ο σκηνοθέτης, και όχι με τις οποίες έπρεπε με τη κοινή λογική και πραγματικότητα να συνυπάρχουν. Αυτό που "ενώνει τη ταινία" είναι οι υποτιθέμενες "συμπτώσεις" που έχουν σκοπό να προβάλουν ένα εφιαλτικό παραλογικό κόσμο. Παράδειγμα: ο πιο τρομακτικός και μυστήριος άνθρωπος-φιγούρα που έχω δει ποτέ σε ταινία παίρνει μέσω του τηλέφωνο του "ένα" σπίτι και στην άλλη γραμμή απαντάει ο ίδιος του ο εαυτός του. Κορυφαίο; Αντίθετα με το Mulholland Dr., που από μια στιγμή και μετά αλλάζει όλος ο τρόπος προσέγγισης της ταινίας, εδώ, η μη αίσθηση του χρόνου και της πραγματικότητας "απλώνεται" σε όλα τα κινηματογραφικά καρέ, κάνοντας πολύ πιο εύκολη τη παρακολούθηση της ταινίας, αφού από την αρχή έχεις πάρει απόφαση ότι όσο και να επιμένεις, άκρη δεν πρόκειται να βγάλεις. Πέρα από αυτό, αυτό που βλέπεις, ως σύνολο, θα σου αρέσει, κάπως, με κάποιο τρόπο (ίσως φταίει που είδα για 2η φορά Lynch -είχα περάσει το τραυματικό σοκ της 1ης-). Στα υπόλοιπα, στη συγκεκριμένη ταινία κυριαρχεί σε μερικά σημεία το αίσθημα του φόβου, αρκετό ωστε να χαρακτηρίσεις τη ταινία ως ψυχολογικό θρίλερ, αλλά υπερκαλύπτει αυτό το αίσθημα ο παραλογισμός που σίγουρα δεν μπορείς να προσπεράσεις. Επίσης, η σκηνοθεσία του Lynch χαρακτηρίζεται από vintage στοιχεία με χαρακτηριστικό παράδειγμα την εναλλαγή μιας σκηνής στην επόμενη με το εφέ της κουρτίνας! Οι ηθοποιίες είναι καλές, αν και όχι απόλυτα πειστικές, πράγματα που δεν ζητάει απεγνωσμένα ο Lynch καθώς απ' ότι φαίνεται επικεντρώνεται στη σκηνοθεσία.
Εν κατακλείδι, δες την, τουλάχιστον ως εμπειρία. Αν έχεις ξαναδεί Lynch, ξέρεις πάνω-κάτω τι σε περιμένει, αν όχι, τότε ξέχνα κάθε στερεότυπο λογικής, χρόνου και πραγματικότητας και απλά δες. Μπορεί και να την απολαύσεις.
8/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου